“Ey iman edenler! Kendi evinizden başka evlere, sahiplerinden izin almadıkça ve onlara selam vermedikçe girmeyiniz.
Eğer iyice düşünürseniz, bu sizin için daha hayırlıdır. Eğer o evde kimseyi bulamazsanız size izin verinceye kadar girmeyin. Eğer size geri dönün denilirse dönüp geri dönün. Bu sizin için daha temiz (bir davranış)tır. Allah yaptıklarınızı bilendir”
(Nûr Suresi, 24, 27, 28)
Bazen kendimize bile itiraf edemediğimiz durumlar vardır. Onlar bizim en insansı yanlarımızdan olsa da, kimseler bilmesin isteriz. Oysa pek çok insan hayatının bir döneminde bu tür durumlarla karşılaşmıştır.
Unutulmaması gereken bir durum var ki; Ne kadar samimi olursanız olun, bir eve çat kapı girmek, Peygamber ahlakına uymayan bir davranıştır…
İzleyici maillerinden yola çıkarak yazdığım bu yazımda bakalım siz ne kadar kendinizi bulacaksınız..:)
Ya Çat Kapı Misafir Gelirse?
Eskiden böyle değildim ben…
Daha düzenli, daha temiz bir kadındım…
Hergün sabah kalktığımda evimi düzenler, işlerimi yoluna koyardım. Tanıyanlar gıptayla bakardı bana…
Ne olduysa bu çocuklardan sonra oldu. Kızım doğduktan sonra evde bazı yerleri eskisi gibi düzenli tutamamaya başlamıştım. Çekmecelerim, dolap içlerim öyle kalem gibi olmuyordu nedense…
İkinci olarak oğlum doğduktan, hele yürümeye başladıktan sonra, ben bambaşka bir kadın olup çıkmıştım sanki. Eski düzenim, temizliğimden eser kalmamıştı.
Bazen kendime bile itiraf etmeye utanıyorum ama, en büyük korkum: “Aniden kapı çalarsa, misafir gelirse” oldu. “Birgün sana geleceğiz” diyen arkadaşlara sıkı sıkı tembihliyorum: “Sakın çat kapı gelmeyin haa! Bazen dışarı çıkıyorum. Boşa gelmiş olmayasanız!” Aslında tek derdim evimi dağınık görmeleri…
Haber verip geldiklerinde de çok rahat değilim. Onlar gelmeden, etrafta bulduğum ufak tefek herşeyi çekmece ve dolaplara sıkıştırıyorum. Misafirin çocuğu veya benimkiler, çekmece, dolap karıştıracak, içlerinin dağınıklığı görünecek diye ödüm kopuyor…
Mutfakta tezgah altım bir türlü düzelmiyor. Baharat dolabım çok karıştı. Buzdolabımın içi tam bir facia! Ama hepsi benim suçum mu? Gün içinde nasıl aceleyle iş yapıyorum, kimse bilmiyor. Şöyle ayaklarımı uzatıp dinlenecek vakit bulamıyorum.
Yok yok, çok dağınık ve çok pasaklı oldum ben, eskisi gibi hiç değilim… Geçen gün aniden kapıyı çalan komşumu 5 dakika beklettim kapıda. Odada elime geçeni kanepenin altına tıktım. Mutfak kapısını sıkıca kapadım, çünkü tezgahımın üzeri doluydu. Kapıyı açınca birde küçük yalan söyleyiverdim. “Lavabodaydım Ayşe abla, kusura bakma” diye…Sırtımdan akan terleri anlatmamın imkanı yok…
Titiz insanlar kabusum oldu. Evime gelip oraya buraya bakınmalarından hoşlanmıyorum. Hatta evlerine gitsem, o titizlikleri, her yerlerinin düzenli olması rahatsız ediyor beni.
Hele arkadaşlarla her bir araya gelişimizde, nasıl temizlik yaptıklarından, titizliklerinden bahsetmeleri yokmu, çıldırıyorum! “Ben çok mu pisim acaba?” diye yeyip bitiriyorum kendimi. Eee Aysel’le, Jülide’nin yardımcı kadınları var tabi. Bende yardımcıya verecek para nerdeee….
Eve dönünce karar veriyorum: “Yarın bu ev pırıl pırıl olacak!” diye. Ama sadece karar veriyorum. Camı silsem kapı kalıyor, salonu temizlesem, mutfak kalıyor, süpürsem silemiyorum, toplasam, toz alamıyorum. Velhasıl bu evin iki yakası bir araya gelmiyor!
Eskisi gibi temiz ve düzenli olamamanın verdiği iç sıkıntısını çoğu kez çocuklardan çıkarıyorum. Kızım kaşıkları, tencereleri salona taşıyor. Oğlum kağıtları kırpıp etrafa atmaya bayılıyor. Her yer oyuncak, kağıt parçaları, çıkarılıp atılmış çoraplar… Gün içinde bağırıp duruyorum onlara. Ne yapmak istediğimi anlamıyorlar gerçi, masum masum yüzüme bakıyor yavrularım…
Hiç bir işe yetişemez oldum artık. Her gece yorgun bir bedenle yatağa yatıyorum. Off her yerim ezilmiş sanki. Sabah kalkıp yine onca işle boğuşup duracağım.
Ve aklımda hep içimi sıkan o soru olacak: “Ya çat kapı misafir gelirse?”
Kaynak: www.risaleajans.com... tık tık
Sağlık olsun:)
YanıtlaSilher zaman düzenli olamıyor insan, bize gelen bizim için geliyorsa evin dağınıklığı pekte umrunda olmayacaktır, tabi bizim içimize dert oluyor o başka. sevgilerimle.
ben de aynen böyle düşünüyorum sevgili arkadaşım ama içime de dert oluyor işte :)sevgiler benden...
Silmerhaba canım, hoşgeldin
YanıtlaSilinsanın elbette kendinden çok şey bulduğu harika bir yazıymış gerçekten teşekkür ederim, henüz bir çocuk annesi genç bir hanımken temizlik bende bir hastalığa dönüşmüştü diyebilirim,büyük genel temizliklerde 1 ay evimi temizlediğimi bilirim,ama öyle böyle bir temizlik değil sanki o mutfakta hiç yemek pişmeyecek halıların üzerinde hiç yürünmeyecek her yer bal dök yala sadece seyredilecek içinde biz yaşamayackmışız gibi:))buda başka bir boyutu belki bu temizliği abartmanın hastalık yolunda ilerliyordum velhasıl kelam:))
YanıtlaSilee sonra haliyle iki küçüğümde aralarında 2 yaş var peşpeşe doğumlarım, tabii haliyle diyabet rahatsızlığım,sonraları bu blog hayatı çeşitli forumlarda aktif üyeliklerim bazı şeylerden vaz geçtim tabii bu günlerde 24 saat bile yetmiyor çünki:))şu anda ben bazen kendimi tanıyamıyorum,
büyük oğluma vermediğim o özgürlüğü şimdi iki küçük bıcırık kardeşine tanıyorum kızım aynen bu yazıda anlatılan gibi tencere tava kaşık ne varsa salonun ortasına getiriyor,küçük oğlum balkonda süpürgeyi tel tel yolup makarna pişiriyorum anne diyor:))ev hergün ayakta ve ben her gün yatağıma üzerimden bir tır geçmiş gibi yorgunlukla giriyorum:))
epey uzunn bir yazı oldu ne kadarda derdimi anlatmaya ihtiyacım varmış:))ama her şeyin başı sağlık olsun yinede, biz hep başkaları için gerçekten yaşıyoruz deriz ama ben küçük çocuklu insanlara karşı içinde bulunduğum durumdanda dolayı öyle düşünmüyorum onları anlayabiliyorum hiçde yadırgamıyorum başkalarının eksiklerini hatalarını görmeden önce lütfen herkes kendine bir baksın der selamlarımı sevgilerimi iletiyorum
takiteyim ayrıca çok güzel bir bloğunuz var unutmadan son kez onuda söyliyeyim:))
Hay ağzın bal yesin Suzanım. inan ben de öyleyim, herşeyden önce çocuklarımın mutluluğu önemli benim için. varsın çoraplarım kaşık çekmecesine, kaşıklarım çorap çekmecesine taşınsın.. nasıl da mutlu mutlu kıkır kıkır koşturarak taşıyorlardı anlatamam:) asla kirlettikleri batırdıkları için kızadım. e tabi zaman zaman çıldırdığım olmuyor değildi ama hiç onları bu konuda kısıtlamadım. herşeyin bir devresi var çocukluk döneminde diye okumuştum. gerçekten de öyleymiş, çekmecelere merak kalmadı, tencere tavalar da artık sarmıyor, şimdilik oyuncaklarımız yerde gökte her yerde.. sonra da kitaplar kalemler uçuşacak okul dönemlerinde. sağlık olsun da dediğin gibi, hepsi toplanır yenilenir, değiştirilir, yeterk mutlu bireyler yetiştirebilelin. e annne mutluysa çocuk da mutlu.. ayyy uzaaar gider bu sohbet suzancım :) hangi forum sitesindeydin sen geleyim oraya sohbete :)))
YanıtlaSil